-
1 ad-rīdeō (arr-)
ad-rīdeō (arr-) rīsī, rīsus, ēre, to laugh, smile at, laugh with, smile upon: alqd: cum dixisset... arrisissetque adulescens: cum risi, adrides, O.: omnibus, T.: ut ridentibus adrident, on those who smile, H.—To be pleasing, please: mihi: quibus haec adridere velim, H. -
2 arrideo
ar-rīdeo (ad-rideo), rīsī, rīsum, ēre, dazu lachen, I) wenn ein anderer lacht, mitlachen, α) mit Dat. pers., morbus est, non hilaritas, semper arridere ridentibus, Sen.: ut ridentibus arrident, ita flentibus adsunt humani vultus, Hor. – β) absol.: riserit, arride; si flerit, flere memento, Ov.: cum risi, arrides; lacrimas quoque saepe notavi me lacrimante tuas, Ov. – II) zulächeln, anlächeln, bes. freundlich, beifällig, od. auch spöttisch, 1) eig.: α) mit Dat. pers., arr. omnibus, Ter.: praetori stupenti (v. einer Buhldirne), Sen. rhet.: non alloqui amicos, vix notis familiariter arridere, Liv.: omnibus arrides (spöttisch), dicteria dicis in omnes, Mart.: cui saevum arridens (ihn angrinsend), »Narrabis«, inquit etc., Sil. – m. Dat. rei, zu etw. lächeln od. lachen, probrosis in se dictis, Sen.: maledictis suorum infantium (v. den Eltern), Sen. – β) m. Acc. pers., vos (agros) nunc alloquitur, vos nunc arridet ocellis, Val. Cato ecl. e Lyd. v. 5 (dir. 108). – m. allg. Acc. rei, video quid arriseris, anlächelst = (spöttisch) belächelst, Cic.: u. so Cn. Flavius id arrisit, Piso fr. – γ) absol.: leniter arridens, »Quaeso«, inquit etc., Cic.: subamarum arridens, Amm.: cum... arrisisset adulescens, beifällig zugelächelt, durch Lächeln seinen Beifall kundgegeben hatte, Cic. – 2) übtr.: a) v. Zuständen, jmdm. zulächeln, ihm lächeln = günstig sein, m. Dat., quandoque mihi Fortunae arriserit hora, Petr. poët.: absol., cum tempestas arridet, Lucr. – b) v. a. Verhältnissen usw., jmd anlachen = jmds. Beifall finden, jmdm. behagen, zusagen (Ggstz. alci displicere), »inhibere« illud tuum, quod valde mihi arriserat, vehementer displicet; est enim verbum totum nauticum, Cic.: quibus (amicis) haec, sunt qualiacumque, arridere velim, doliturus, si placeant spe deterius nostrā, Hor. – absol., si modo arriserit pretium, Plin. ep. 1, 24, 3.
-
3 arrideo
ar-rīdeo (ad-rideo), rīsī, rīsum, ēre, dazu lachen, I) wenn ein anderer lacht, mitlachen, α) mit Dat. pers., morbus est, non hilaritas, semper arridere ridentibus, Sen.: ut ridentibus arrident, ita flentibus adsunt humani vultus, Hor. – β) absol.: riserit, arride; si flerit, flere memento, Ov.: cum risi, arrides; lacrimas quoque saepe notavi me lacrimante tuas, Ov. – II) zulächeln, anlächeln, bes. freundlich, beifällig, od. auch spöttisch, 1) eig.: α) mit Dat. pers., arr. omnibus, Ter.: praetori stupenti (v. einer Buhldirne), Sen. rhet.: non alloqui amicos, vix notis familiariter arridere, Liv.: omnibus arrides (spöttisch), dicteria dicis in omnes, Mart.: cui saevum arridens (ihn angrinsend), »Narrabis«, inquit etc., Sil. – m. Dat. rei, zu etw. lächeln od. lachen, probrosis in se dictis, Sen.: maledictis suorum infantium (v. den Eltern), Sen. – β) m. Acc. pers., vos (agros) nunc alloquitur, vos nunc arridet ocellis, Val. Cato ecl. e Lyd. v. 5 (dir. 108). – m. allg. Acc. rei, video quid arriseris, anlächelst = (spöttisch) belächelst, Cic.: u. so Cn. Flavius id arrisit, Piso fr. – γ) absol.: leniter arridens, »Quaeso«, inquit etc., Cic.: subamarum arridens, Amm.: cum... arrisisset adulescens, beifällig zugelächelt, durch Lächeln seinen Beifall kundgegeben hatte, Cic. – 2) übtr.: a) v. Zuständen, jmdm. zulächeln, ihm lächeln = günstig sein, m. Dat., quandoque mihi Fortu-————nae arriserit hora, Petr. poët.: absol., cum tempestas arridet, Lucr. – b) v. a. Verhältnissen usw., jmd anlachen = jmds. Beifall finden, jmdm. behagen, zusagen (Ggstz. alci displicere), »inhibere« illud tuum, quod valde mihi arriserat, vehementer displicet; est enim verbum totum nauticum, Cic.: quibus (amicis) haec, sunt qualiacumque, arridere velim, doliturus, si placeant spe deterius nostrā, Hor. – absol., si modo arriserit pretium, Plin. ep. 1, 24, 3. -
4 adrideo
ad-rīdeo, ad-rigo, ad-ripio, adrīsio, adrīsor, ad-rōdo, s. arr...
-
5 adrideo
ad-rīdeo, ad-rigo, ad-ripio, adrīsio, adrīsor, ad- rōdo, s. arr... -
6 adrideo
ar-rīdĕo ( adr-, Lachm., B. and K., Halm, K. and H.; arr-, Fleck., Merk., Weissenb.), rīsi, rīsum, 2, v. n., to laugh at or with, to smile at or upon, especially approvingly.I.Lit., constr. absol. or with dat., more rarely with acc.; also pass. —(α).Absol.:(β).si non arriderent, dentis ut restringerent,
Plaut. Capt. 3, 1, 26:oportet lenam probam arridere Quisquis veniat, blandeque alloqui,
id. Truc. 2, 1, 14:cum quidam familiaris (Dionysii) jocans dixisset: huic (juveni) quidem certe vitam tuam committis, adrisissetque adulescens, utrumque jussit interfici,
Cic. Tusc. 5, 20, 60:Hic cum adrisisset ipse Crassus,
id. de Or. 2, 56, 229; id. Rep. 6, 12 fin.; Tac. Or. 42 fin.:Cum risi, arrides,
Ov. M. 3, 459:Cum adrisissent, discessimus,
Tac. Or. 42; so * Vulg. Dan. 14, 6.—With dat.:(γ).Tum mi aedes quoque arridebant,
Plaut. As. 1, 3, 55:si dentibus adrident,
Hor. A. P. 101:nulli laedere os, arridere omnibus,
Ter. Ad. 5, 4, 10; id. Eun. 2, 2, 19:vix notis familiariter arridere,
Liv. 41, 20.—With acc.:(δ). II.video quid adriseris,
Cic. N. D. 1, 28, 79: Cn. Flavius id adrisit, laughed at this, Piso ap. Gell. 6, 9 fin.: vos nunc alloquitur, vos nunc adridet ocellis, Val. Cato Dir. 108.—Trop.A.Subject., to be favorable, kindly disposed to one:B.cum tempestas adridet,
Lucr. 2, 32:et quandoque mihi Fortunae adriserit hora,
Petr. 133, 3, 12.—Object. (i. e. in reference to the effect produced), to be pleasing to, to please:inhibere illud tuum, quod valde mihi adriserat, vehementer displicet,
Cic. Att. 13, 21:quibus haec adridere velim,
Hor. S. 1, 10, 89. -
7 arrideo
ar-rīdĕo ( adr-, Lachm., B. and K., Halm, K. and H.; arr-, Fleck., Merk., Weissenb.), rīsi, rīsum, 2, v. n., to laugh at or with, to smile at or upon, especially approvingly.I.Lit., constr. absol. or with dat., more rarely with acc.; also pass. —(α).Absol.:(β).si non arriderent, dentis ut restringerent,
Plaut. Capt. 3, 1, 26:oportet lenam probam arridere Quisquis veniat, blandeque alloqui,
id. Truc. 2, 1, 14:cum quidam familiaris (Dionysii) jocans dixisset: huic (juveni) quidem certe vitam tuam committis, adrisissetque adulescens, utrumque jussit interfici,
Cic. Tusc. 5, 20, 60:Hic cum adrisisset ipse Crassus,
id. de Or. 2, 56, 229; id. Rep. 6, 12 fin.; Tac. Or. 42 fin.:Cum risi, arrides,
Ov. M. 3, 459:Cum adrisissent, discessimus,
Tac. Or. 42; so * Vulg. Dan. 14, 6.—With dat.:(γ).Tum mi aedes quoque arridebant,
Plaut. As. 1, 3, 55:si dentibus adrident,
Hor. A. P. 101:nulli laedere os, arridere omnibus,
Ter. Ad. 5, 4, 10; id. Eun. 2, 2, 19:vix notis familiariter arridere,
Liv. 41, 20.—With acc.:(δ). II.video quid adriseris,
Cic. N. D. 1, 28, 79: Cn. Flavius id adrisit, laughed at this, Piso ap. Gell. 6, 9 fin.: vos nunc alloquitur, vos nunc adridet ocellis, Val. Cato Dir. 108.—Trop.A.Subject., to be favorable, kindly disposed to one:B.cum tempestas adridet,
Lucr. 2, 32:et quandoque mihi Fortunae adriserit hora,
Petr. 133, 3, 12.—Object. (i. e. in reference to the effect produced), to be pleasing to, to please:inhibere illud tuum, quod valde mihi adriserat, vehementer displicet,
Cic. Att. 13, 21:quibus haec adridere velim,
Hor. S. 1, 10, 89.
Перевод: со всех языков на все языки
со всех языков на все языки- Со всех языков на:
- Все языки
- Со всех языков на:
- Все языки
- Английский
- Немецкий